Hoera, ik ben nu schrijver! Of toch niet…
Nu mijn boek uit is, vragen veel mensen hoeveel exemplaren ik al heb verkocht. Ik antwoord al een paar weken lang met: "een stuk of vijftig." Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet ben geïnteresseerd in verkoopcijfers. Hoeveel er verkocht zijn? Ik heb geen idee. Als ik ´s ochtends wakker word, heb ik zin in koffie. Een goede cappuccino vind ik veel belangrijker dan een grafiekje van de uitgever dat ik toch niet begrijp. Natuurlijk merk ik dat mensen mijn boek lezen. Ik krijg berichtjes. Positieve reacties. Wat mij betreft veel waardevoller dan verkoopcijfers. Het feit dat mensen zich amuseren met iets dat ik gemaakt heb, is mooi. Blijkbaar zit men op mij als schrijver te wachten. Dat is de bevestiging die ik aanvankelijk zocht.
Van alle randzaken houd ik mij verder afzijdig. De meeste schrijvers organiseren een boekpresentatie of signeersessie als hun boek verschenen is. Noem het slim of tactisch, maar mij niet gezien. Daarvoor neem ik mezelf niet serieus genoeg. Op de avond die ik zou kunnen besteden aan een signeersessie, drink ik liever een biertje. Of kijk ik voetbal. Volgens mij doen de mensen die ik anders had uitgenodigd, dat ook. Uiteindelijk wilde ik graag een boek schrijven. Dan is het een vrij logisch gevolg dat het wordt uitgegeven. Immers, als het jouw idee is om in het vliegtuig te stappen richting Italië, dan is de kans groot dat je daar ook uitkomt. En als je op wereldreis gaat, dan is de kans reëel dat je ook weer thuiskomt.
Naast de vraag over hoeveel exemplaren ik al heb verkocht, vragen mensen mij ook vaak of ik mijn boek promoot. Ook daar heb ik moeite mee. Ik ben niet het type dat een poster ophangt bij de buurtsuper. Of flyers neerlegt bij de kapper. Ik val mensen liever niet lastig. Op Koningsdag had ik prima met honderd exemplaren, uitgestald op een kleedje, op de vrijmarkt kunnen gaan staan. Een beetje naam maken. Mensen enthousiasmeren. Om eerlijk te zijn krijg ik de kriebels bij alleen al de gedachte. Uiteindelijk gaat het om het werk dat je levert. De glazenwasser wordt afgerekend op schone ramen. De bakker op lekker brood. En de schrijver? Juist. Op een goed boek. En als het boek goed is, dan wordt het gevonden. Daarvan ben ik overtuigd.
Het is nu alweer een maand geleden dat mijn boek verscheen. Ik vraag mezelf nog altijd af wat ik daarvan vind. Voel ik me al een schrijver? Nee. Trots wil ik zijn, maar ben ik niet echt. Als ik mijn boek zie, dan voel ik weinig. Mijn roman is als een boek van een ander dat ik net iets te vaak gelezen heb. Ik ken het door en door, maar schreef het niet. Ik speel mee in een voetbalwedstrijd, maar kijk tegelijkertijd toe vanaf de zijkant. Dat is mijn gevoel. Misschien moet ik ook niet teveel verwachten. Uiteindelijk is het schrijversvak een beroep. Net als leraar. En omdat de geschiedenisdocent niet gaat juichen als hij zonder te stotteren het verloop van de Eerste Wereldoorlog heeft uitgelegd, hoef ik niet super blij te zijn met het verschijnen van mijn boek.
Één ding weet ik zeker. Bij het schrijven ligt mijn hart. Spelen met woorden is mijn passie. Dat doe ik het liefst. Met mijn volgende boek ben ik dus al bezig. Door de mooie reacties van lezers, weet ik dat ik het kan. Dat ik het in mij heb. Helemaal overtuigd ben ik nog niet, maar dat hoeft ook niet. Het begin heet het begin, omdat het louter de start is. En hoe het verder gaat? We gaan het zien.