De eeuwige twijfelaar
Ik schrijf omdat ik het leuk vind. Niet omdat er zo nodig iets geschreven moet worden. In mijn optiek hoeft er geen aanleiding te zijn voor een verhaal. Precies op die manier ontstond mijn boek. Van te voren had ik geen flauw idee waarover het zou moeten gaan. Achteraf kan ik niet vertellen hoe het plot tot stand gekomen is. Het is een soort vrijheid. Journalisten moeten schrijven als er ergens brand uitbreekt. Of als er verkiezingen zijn. Altijd maar een aanleiding. De mensen moeten geïnformeerd worden. Zonder de nieuwsartikelen zijn burgers niet op de hoogte. Dat is belangrijk werk. Begrijp mij niet verkeerd. Toch is dat voor mij niet weggelegd.
Als ik niet schrijf, dan heeft niemand het gevoel iets te missen. Schrijf ik wel, dan hoop ik dat mensen mijn verhaal onmisbaar vinden. Ik creëer iets. Ik denk dat men het amusement noemt. Zeker weten doe ik het niet. Want als schrijver ben ik kwetsbaar. Onzeker bovendien. Ik geef mezelf bloot, maar weet niet wat de lezer vindt. Binnen een paar maanden weten we dat wel. Dat is heel mooi, maar tegelijkertijd spannend. Met het verschijnen van mijn boek zal het leven niet veranderen. Ik hoop alleen maar dat u de tijd die u aan het lezen bent, ervaart als vermakelijk en prettig. En dat u het gevoel heeft dat u de tijd nuttig besteedt, terwijl u de pagina’s omslaat. Lekker in het zonnetje achter het huis met een boekje op schoot. Kop koffie of glaasje bier op tafel. Of op de tegels als de tuintafel nog op zolder ligt.
Ik ga absoluut niet zeggen dat u mijn roman moet kopen. Verkoopmedewerkers zijn er al genoeg. Als u iets nodig heeft dan komt u daar zelf wel achter. Rond etenstijd hoeft niemand ons te bellen en te vertellen dat de energierekening bij een andere leverancier veel lager zal zijn. Niemand hoeft mij te zeggen dat mijn telefoonabonnement afloopt en dat ik bij een andere provider voordelig een nieuwe telefoon kan uitzoeken. Zo werkt het ook met boeken. U kiest zelf wat u leest. Als het mijn boek is dan ben ik daarvoor dankbaar. Zo niet, dan groet ik u nog steeds even hartelijk als ik u tegenkom.
De afgelopen weken heb ik mijn manuscript herlezen en aangepast. Vandaag heb ik het definitieve bestand naar de uitgever gestuurd. Ik ben erachter gekomen dat een boek niets anders is dan de Sagrada Família. Het is nooit af. Je blijft aan het sleutelen. Kan die ene zin niet beter zo? Zal ik dat woordje vervangen door een ander? Nee. Het is goed zo. Ik ben tevreden. Althans, dat denk ik. Toch? Ja. Een aantal weken nog. Dan is het zover!